Οι συνθήκες που δυσκόλευαν την εξέγερση στη Στερεά Ελλάδα ήταν:

1. Ότι ήταν περιοχή, όχι ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη, που σημαίνει ότι ήταν περιορισμένος ο αριθμός των ανδρών που θα μπορούσαν να αγωνιστούν.
2. Οι πρόκριτοι της περιοχής δεν είχαν μεγάλη πολιτική εμπειρία.
3. Σημαντική Οθωμανική δύναμη, στρατιωτών και πολιτών, ήταν εγκατεστημένη στις περιοχές της Εύβοιας και της Λαμίας.
4. Στην Ήπειρο είχε εκστρατεύσει ισχυρός τουρκικός στρατός με αρχηγό τον ικανότατο, Χουρσίτ Πασά, ο οποίος πολεμούσε εναντίον του Αλή Πασά των Ιωαννίνων. 

Το πλεονέκτημα της εξέγερσης στη Στερεά Ελλάδα ήταν η παρουσία στην περιοχή των γνωστών για τη δράση τους, κλεφτών και αρματολών. Αυτοί, με την εμπειρία τους βοήθησαν τους Έλληνες να συντονιστούν και να κινηθούν πιο οργανωμένα.

Οι οπλαρχηγοί πριν την Επανάσταση πραγματοποίησαν δύο συσκέψεις, στις οποίες προηγήθηκε δοξολογία για να σφραγιστεί ο αγώνας με τη βοήθεια του Θεού, όπως και ορκωμοσία των αγωνιστών.

Η πρώτη έγινε στη Λευκάδα, τον Ιανουάριο του 1821, στην οποία αναφέρθηκε η 25η Μαρτίου ως ημέρα της εξέγερσης.

Η δεύτερη πραγματοποιήθηκε στη Μονή του Οσίου Λουκά στη Βοιωτία, στα μέσα Μαρτίου 1821.

Οι επαναστατικές ενέργειες των Ελλήνων εκδηλώθηκαν πρώτα στην Ανατολική Στερεά.

Οι Έλληνες, με αρχηγό τον Πανουργιά και τη βοήθεια των κατοίκων του Γαλαξιδίου, κατέλαβαν τα Σάλωνα, περιοχή που είναι σήμερα η Άμφισσα.

Συνεχίζοντας τη νικηφόρα πορεία τους, απελευθέρωσαν το Λιδωρίκι, τη Λιβαδειά, την Αταλάντη και τη Θήβα. Φτάνουν μέχρι την Αθήνα, όπου περιόρισαν τους Τούρκους στην Ακρόπολη.

Με τη βοήθεια δε, του πλοιάρχου από την Ύδρα, Αντώνιου Κριεζή, οι αγωνιστές μας ελευθέρωσαν και τη Χαλκίδα.

Η Δυτική Στερεά ακολούθησε την εξέγερση της Ανατολικής Στερεάς και ο ελληνικός στρατός κατάφερε να κατακτήσει το Βραχοχώρι, το σημερινό Αγρίνιο, το Αιτωλικό και το Μεσολόγγι.

Η επαναστατική δράση των Ελλήνων ανησύχησε τον Χουρσίτ Πασά, ο οποίος πολεμούσε τον Αλή Πασά στα Ιωάννινα. Έστειλε λοιπόν στη Στερεά Ελλάδα, πολυάριθμο στρατό με ηγεσία τους πασάδες Κιοσέ Μεχμέτ και Ομέρ Βρυώνη.

Στις 23 Απριλίου 1821, οι τουρκικές δυνάμεις, κατάφεραν να εκδίωξουν τους οπλαρχηγούς Πανουργιά, Ιωάννη Δυοβουνιώτη από την Ηράκλεια και τις γέφυρες του Γοργοπόταμου. Μάλιστα, τραυμάτισαν σοβαρά τον Πανουργιά και σκότωσαν τον συμπολεμιστή του Ησαΐα.

Στη γέφυρα της Αλαμάνας, τα Τουρκικά στρατεύματα αντιμετωπίζουν τους αγωνιστές της ομάδας του οπλαρχηγού, Αθανάσιου Διάκου.

Με υπέρμετρο ηρωισμό ο Διάκος, αν και είχε ειδοποιηθεί να εγκαταλείψει τη θέση του, συνεχίζει τον αγώνα, προσπαθώντας να αποκρούσει τους Τούρκους.

Τραυματίζεται όμως και συλλαμβάνεται.

Ο Αθανάσιος Διάκος, βρήκε φρικτό θάνατο καθώς δε δέχτηκε την πρόταση του Ομέρ Βρυώνη να προσχωρήσει στο στρατό του, να προδώσει δηλαδή την πατρίδα του, αλλά να σώσει τη ζωή του. Προτίμησε τον θάνατο!

Η γενναιότητα του αποτέλεσε ορόσημο στον αγώνα των Ελλήνων για ελευθερία. Έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα, ότι οι Έλληνες δεν έκαναν μία τυχαία εξέγερση αλλά ήταν αποφασισμένοι να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό, με όποιες και όσες θυσίες και αν αυτό απαιτούσε.

Οι αναμετρήσεις όμως δεν σταματούν. Στις 8 Μαΐου οι Έλληνες συγκρούονται

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος κλείνεται στο χάνι, με τη συνοδεία 118 αντρών.

Οι οπλαρχηγοί Πανουργιάς και Ανδρίτσος οχυρώνονται στα υψώματα αλλά γρήγορα υποχωρούν.

Ο Ανδρούτσος όμως και οι άντρες του παραμένουν στο χάνι και καταφέρνουν να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες στους Τούρκους.

Περισσότεροι από 800 Τούρκοι σκοτώθηκαν ενώ από την πλευρά των Ελλήνων χάθηκαν μόνο 6 αγωνιστές.

Καθώς είχε νυχτώσει και ο Ομέρ Βρυώνης περίμενε να έρθουν κανόνια από τη Λαμία, ο Ανδρούτσος και ο άντρες του πέρασαν από τους Τούρκους χωρίς κανείς να τους καταλάβει

Η μάχη της Αλαμάνας ήταν πολύ σημαντική γιατί η γενναιότητα του Αθανάσιου Διάκου αποτέλεσε ορόσημο στον αγώνα των Ελλήνων για ελευθερία. Έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι οι Έλληνες δεν έκαναν μία τυχαία εξέγερση αλλά ήταν αποφασισμένοι να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό, με όποιες και όσες θυσίες και αν αυτό απαιτούσε. Η μάχη στο χάνι της Γραβιάς από την άλλη, ανέκοψε την πορεία του οθωμανικού στρατού προς την Πελοπόννησο, τονώνοντας το ηθικό των Ελλήνων.