Η λατρεία ως πανανθρώπινο φαινόμενο
Κάθε άνθρωπος, σε όποιο πνευματικό επίπεδο και αν βρίσκεται, λειτουργεί την ύπαρξή του και λατρευτικά. Αναπόφευκτα λατρεύει κάποιον ή κάτι. Γι’ αυτό και έχουμε [...] ειδωλολάτρες, πυρολά­τρες, προγονολάτρες, τυπολάτρες κ.λπ. (όποιος δε λατρεύει τον Θεό, θεοποιεί τα κτίσματα).
Η λατρεία λοιπόν είναι ένα παγκόσμιο και πανανθρώπινο φαινόμενο, η διαχρονικότητα του οποί­ου είναι αναντίρρητη. [...]
Η σπουδαιότερη εκδήλωση του θρησκευτικού βιώματος πραγματοποιείται με τη θρησκευτική λατρεία, με την οποία ο άνθρωπος αναπτύσσει προσωπική σχέση με τον Θεό Κουγιουμτζόγλου, Γ. π. (19992). Λατρευτικό εγχειρίδιο. Στοιχεία αγωγής για την τάξη και τη Λατρεία της Εκκλησίας. Θεσσαλονίκη: Συναξάρι, σ. 15, 19

Θρησκεία και Λατρεία
Η λατρεία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη θρησκεία. Και τα δύο μεγέθη ανήκουν στο ίδιο καθο­λικό, πανανθρώπινο και διαχρονικό φαινόμενο, την αναφορά και σχέση (πραγματική ή υποθετική) του ανθρώπου με το θείο. Η λατρεία, ειδικότερα, συνιστά το επίκεντρο κάθε θρησκεύματος. Δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς λατρειακή πράξη. [...]
Η λατρεία, εξάλλου, συνιστά πραγμάτωση του σκοπού της θρησκείας, της (πραγματικής ή φανταστικής) συναντήσεως του πιστεύοντος υποκειμένου με το πιστευόμενο αντικείμενο, στα όρια όμως όχι τόσο της ατομικής, όσο της ομαδικής­συλλογικής αναφοράς της λατρεύουσας κοινότητας στο λατρευόμενο θείο. [...]
Στο γεγονός της λατρείας μετέχει ολόκληρος ο άνθρωπος, ως ψυχοσωματική ενότητα και ολότητα[...].Εξίσου όμως πραγματικός είναι και ο κοινωνικός χαρακτήρας της λατρείας. Η λατρεία συνιστά υπέρβαση του ατομικού, της ατομικότητας, διότι έχει από τη φύση της κοινωνικό­ομαδικό χαρακτήρα. Μεταλληνός, Γ. π. (1995). Η θεολογική μαρτυρία της εκκλησιαστικής λατρείας. Αθήνα: Αρμός, σ. 14­15, 18